|
|
سر از اين بزم روشنفکران چگونه در آوردم٬ در عجبم!..منزل یا کاخ موروثی پر از نشانه قرن حاظر و تفاوت روحی و روانی جماعت حاظر در آن <<دود سیگار>> است..جای جای خانه رنجنامه اسباب و وسایلی است که سالیان دراز صاحبان خود را نسل اندر نسل بدون اختیار پذیرائی کرده اند. به زحمت چشمان قرمز خیره به دهان سخنوران را از هم تشخیص می دهم. صحبت مورد بحث در فهم من به سختی می گنجد. مبحث مربوط به هدایت است و شریعتی نخست فوايد گياه خواری و درک کند عامه بررسی می شود .خانم روشن زبان٬ سيگار به دست غرق در رنگهای هنرمندانه قرمز و آبی! پا روی پا انداخته٬ فيلسوفانه درباره سياست جاری نظر ميدهد. گاه به گاه نگاه عاقل اندر سفيهی به من مياندازد تا او را تائيد کنم. سردرگم صامت به او می نگرم. آنچان با اعتماد به نفس سخنرانی می کند که اگر در آن ميان ماست را سياه تشبيه کند شک دارم که سفيد است يا خير! جماعت کت و شلوار پوش خيره و با دهانی باز به اون نگاه می کنند و گاه به گاه سری به نشانه لذت تائيد تکان می دهند. دیگری بحث موسیقی را پیش می کشد و اینکه چگونه باید نوای دلارام را جهانی کرد. تحولی عظیم پیشنهاد: ترکیب متال با سنتور. آوای نمونه شعر در حلقه های سفید می پیچید: مادر تو فساد گری زیرا مرا زائیدی..زمزمه همراهی هاله ای گنگی را می پیماید و به دیوارها بر خورد می کند و انعکاس می یابد.
کاريکاتوريست محبوبم ساکت می نگرد به فرهيخته ای که مسرور است از انتشار مقاله اش «در روزنامه ای که نامش را نشنیدم». تواضع نویسنده که امکان ابراز وجود به جوانان را با چاپ مقاله اش داده تحسین بر انگیز است!منتظر پاسخ از شنونده نیست و گوش هم علاقه ای به دهان شدن ندارد. از سکون دیده اش بر گونه ام سرزده شرم به میهمانی می آید با سرخی به نگاه خوش آمد می گویم. می دانم که اندیشه اش لحظه ای میزبان سبک مغری در خیل سبک سران بوده.
سکوت زبانم با جویائی احوالات خانواده مجترمم شکسته می شود.
مجمع ما٬ نوادگان اصيل ترين نسل نويسندگان٬ مخبران و بزرگان ايرانند..
روح کنجکاو من در ميان جمع می رقصد و می رقصد به اميد پاسخی می چرخد و می لرزد. آيا اجداد ما همين اندازه فخر می کنن به وجود نامی ما که نوادگانشان به آنها؟
|
|
|
